Albert Schweitzer

Albert Schweitzer was 'n Elsassiese veelweter. Hy was 'n mediese sendeling, skrywer, erkende musikant, teoloog, en een van die grootste filantropiese figure van die twintigste eeu. Hierdie seun van 'n Lutherse predikant het sy gawes gebruik om dienste te verleen aan die armstes onder die armes in die ekwatoriale reënwoude van Gaboen. Schweitzer, in 1875 gebore in Elsas, 'n Duits-sprekende provinsie wat kort tevore by Frankryk afgeneem is om deel van 'n verenigde Duitsland uit te maak, was 'n briljante musiek-, teologie- en filosofiestudent. Schweitzer het sy lewe nougeset beplan en in 1896, toe hy net 21 jaar oud was, 'n eed geneem om hom vir nog nege jaar op die studie van musiek en die wetenskap toe te spits en daarna sy lewe te wy aan diens van die mensdom. Ek is lewe wat wil lewe midde-in lewe wat wil lewe – Albert Schweitzer Hy het aan die universiteite van Straatsburg, Parys en Berlyn studeer en 'n erkende konsertorrelis en gesaghebbende oor die werke van Johann Sebastian Bach geword. Hy het sy eerste boek gepubliseer toe hy 25 was – die jaar nadat hy 'n doktoraat in filosofie van Straatsburg ontvang het. In 1900 het hy 'n lisensiaatgraad in teologie ontvang en is hy as predikant georden. Getrou aan sy voorneme, het hy op die ouderdom van 30 met sy geneeskundige studies begin. Nadat hy gegradueer het en sy internskap voltooi het, is hy met Helene Bresslau getroud. Hulle het in 1913 per seilskip na Gaboen vertrek. Twee weke met 'n rivierboot die breë en moerasagtige Ogooue-rivier stroomop, het daar 'n sendingstasie by Lambarene tot stand gekom. Die nood was skreiend. Nie afgeskrik deur hopelose toestande of die verskriklike erns en omvang van die siektes en beserings wat hulle gesien het nie – enigiets van melaatsheid tot byte deur groot ape – het die Schweitzers 'n hospitaal met hul eie hulpbronne gebou en toegerus. Die geld wat nodig was vir die verplegingswerk, het hy bekom deur 'n boek wat hy in 1903 oor J.S. Bach gepubliseer het, asook deur orreltoere, wat hom as 'n groot Bach-vertolker bekend gemaak het. Met die uitbreek van die Eerste Wêreldoorlog is hy eers in Lambarene en later in Provence in Frankryk geïnterneer. In 1923 het sy boek, Kulturphilosophie, verskyn. Hierin het hy sy filosofie van eerbied vir die lewe uiteengesit: hy het eerbied vir alle lewende wesens as noodsaaklik vir die voortbestaan van die beskawing beskou. Na 'n reeks orreluitvoerings om geld in te samel, het hy in 1925 na Lambarene teruggekeer en sy vervalle hospitaal heropgebou. Na mate sy bekendheid toegeneem het, het hy al hoe meer skenkings uit verskillende dele van die wêreld ontvang. Teen die vroeë sestigerjare was daar 36 Blanke dokters, verpleegsters en verskeie Swart helpers. Afgesien van die Nobelprys vir Vrede wat in 1952 aan hom toegeken is, het Schweitzer talle internasionale toekennings ontvang. Meer as 10 universiteite, onder meer die Universiteit van Kaapstad, het eredoktorsgrade aan hom toegeken. Van die ander werke wat Schweitzer geskryf het, is Die Mistik des Apostels Paulus (1930), wat in 1931 in Engels vertaal is, en Bach's Orgelwerke (1912-1914), wat hy saam met sy Paryse orrelonderwyser Widor aangepak het. Hy het ook boeke oor sy werk in Afrika geskryf. Van sy boeke is in talle tale vertaal, terwyl sy toespraak oor die probleem van vrede in die hedendaagse wêreld, wat hy by die oorhandigingsplegtigheid van die Nobelprys gelewer het, wêreldwyd versprei is. Op 4 September 1965 is dr. Schweitzer by sy hospitaal in sy slaap oorlede. Sy werk in die hospitaal word steeds voortgesit. In 1924 het hy teruggekeer en die hospitaal op 'n nuwe terrein gebou. Schweitzer het wyd gereis en lesings en orrelkonserte gehou. Gedurende die Tweede Wêreldoorlog (1939-1945) is hy toegelaat om sy werk ongestoord voort te sit en hy het sy filosofie, wat hy as "Eerbied vir Lewe" opgesom het, verfyn.


Developed by StudentB